Ik begin deze post met, in chronologische volgorde, drie screenshots genomen van mijn persoonlijke Twitter account: @_12_5_24
In het eerste screenshot, mijn weinig aan de verbeelding overlatende reactie op de tweet van @FrancisBolle vanaf een door @VenVN georganiseerde workshop patientveiligheid. Voor de beeldvorming: Mw. Bolle doet in het dagelijks leven Public Affairs voor en is MT lid van V&VN, de beroepsvereniging Verpleegkundigen en Verzorgenden Nederland.
In het tweede screenshot mw Bolle's RT van mijn tweet.. Een RT die mij verheugde, maar ook verbaasde. Al heel lang heb ik een soort haat-liefde verhouding met V&VN (dus niet met mw. Bolle, want die ken ik persoonlijk niet). Ik vind dat V&VN veel goed werk doet voor de inhoudelijke professionalisering van verpleegkundigen en verzorgenden. Tegelijkertijd vind ik de club te politiek correct, te veel gefocust op de beleidskant van zorg, teveel het beroep en veel daaromheen monopoliseren, en te weinig in verbinding met de werkelijke dagelijkse praktijk van veel verpleegkundigen en verzorgenden. Getemde Witte Woede zou ik deze club willen noemen. Blogs, tweets of andere manieren van contact die ik hierover met V&VN probeerde te maken werden dan ook steevast niet beantwoord. De contacten die ik had met mensen uit V&VN lagen kenmerkten zich door zeer correcte ontmoetingen of correspondenties waarin vanuit de kant van V&VN veel gezegd werd, zonder datgene dat gezegd werd grijpbaar was. Vergelijk het met een doorsnee debat in politiek Den Haag. Ik had deze beroepsvereniging dan ook allang opgegeven daar waar het gaat om het vertegenwoordigen van de echte praktijk.
De RT van mw. Bolle gaf me echter weer een sprankje hoop. Ik beweer namelijk nogal iets in mijn tweet: Ik geef aan dat ik DAGELIJKS zie dat de patientveiligheid op de tocht staat EN dat, in ieder geval de organisatie waar ik werk, niet zo blij is met feedback hierover. En dat wordt zomaar ge-RT door niet zomaar een V&VN medewerker.
Kom, laat ik eens gek doen, dacht ik op dat moment. Misschien is mw. Bolle of zelfs de V&VN wel echt geinteresseerd in een inkijkje in mijn praktijk. Dus hopsakee, daar ging de tweet die op het derde screenshot te zien is. Direct gericht aan mw. Bolle en @V&VN. De link in het screenshot verwijst naar mijn blog 'Een Cultuur van Schone Schijn, Dubbele Moraal en Angst'. (LINK) Het is een blogpost waarin ik de klok luid over de werksituatie binnen mijn organisatie. Een werksituatie waarvan ik weet dat die verre van exclusief is in de Nederlandse gezondheidszorg.
Ik had niet de verwachting dat ik een reactie van mw. Bolle of V&VN zou krijgen, maar niet geschoten is altijd mis. Bovendien kan ik voorstellen, als ik me, zoals mw. Bolle en V&VN zeegen te doen, daadwerkelijk zou interesseren voor de zorgpraktijk, dat ik na het lezen van zo'n stuk op zijn minst benieuwd zou zijn naar concrete voorbeelden van wat er bedoeld wordt met 'patientveiligheid die dagelijks op de tocht staat' en met 'schone schijn, dubbele moraal en angst als regeerder.;
Mijn verwachting kwam inderdaad uit. Noch mw. Bolle, noch V&VN lieten iets van zich horen, ook niet nadat ik de blogpost in kwestie, maar ook nog een aantal andere blogposts van gelijke strekking, onder hun aandacht bracht.
Het is het beeld van de kloof tussen praktijk en beleid zoals ik die al jarenlang ervaar, op micro, meso en macroniveau. Er wordt mij en mijn collega's voortdurend gevraagd om input en feedback. Het nieuwe buzzword is dat van ons VERPLEEGKUNDIG LEIDERSCHAP wordt verwacht. Ondertussen worden we gevangen gezet in een kleverig web van regels en voorschriften die het onmogelijk maken om dat verpleegkundig leiderschap te tonen en verder te ontwikkelen en wordt inhoudelijke feedback daarop niet gewaardeerd: in het gunstigste geval verdwijnt het in het Ivoren Doolhof, als je pech hebt word je er persoonlijk op afgerekend. Zolang we in de zorg te maken hebben met deze kloof en deze cultuur, valt er niets te ontregelen. Ik heb het al eerder geschreven: het huidige zorggebouw moet niet worden verbouwd door de mensen van het struisvogelgilde. Het moet tot aan de grond worden afgebroken en opnieuw worden opgezet. Door en vanaf de basis.
Lex Vink
Mijn blogposts zijn niet alleen hier bij Inspiratie2017 terug te vinden, maar ook bij HandleWithCare
Addendum 21-11-2017
Bovenstaande tekst is (gelukkig) niet geheel onopgemerkt gebleven. Het vormde op Twitter aanleiding tot een aantal RT's, likes en reacties. Dank aan iedereen die de moeite nam om op de post te reageren. Twee reacties wil ik er uitlichten. De eerste is afkomstig van mw. Bolle:
Uiteraard ben ik blij met haar reactie. Niet alleen vanwege het reageren zelf, maar vooral ook met het feit dat ik de inhoud in het eerste deel van deze post correct voorspelde. Kijk maar eens: "De contacten die ik had met mensen uit V&VN-lagen kenmerkten zich door zeer correcte ontmoetingen of correspondenties waarin vanuit de kant van V&VN veel gezegd werd, zonder datgene dat gezegd werd grijpbaar was."
Zeg nou zelf: mw. Bolle komt met een zeer correcte reactie waarin er een en ander (weliswaar niet heel veel) gezegd wordt, maar waar niemand iets mee kan. Politieke correctheid ten top: niemand die zich hier een buil aan kan vallen, maar helaas volledig om de hete brij heen draaiend.
Dan een tweede reactie, afkomstig van Ferenc Koolen, die ook nog via Twitter aan V&VN en mw. Bolle de vraag stelde of het niet tijd wordt voor onderzoek:
Mijn antwoord op deze vraag is dat mijn geluid weliswaar eenzaam is, maar dat ik lang niet de enige ben die dit soort geluiden maakt. Mijn geluid lijkt eenzaam, omdat ik het actief naar buiten breng, daar waar anderen met het zelfde geluid dat niet doen. Mijn ervaring is dat er op de werkvloer veel gesproken wordt over onveiligheid, zowel in zorgsituaties, als in het persoonlijk ervaren van het organisatieklimaat. Ik heb de nodige collega's burned out zien raken, ik heb de nodige collega's met een 'grote mond' ontslagen zien worden, maar vaker zie ik collega's die zich gedesillusioneerd een soort onverschilligheid eigen maken. Ze gaan in de pas lopen, omdat het uit de pas lopen te veel energie kost en er soms een heel hoge prijs voor betaald moet worden. Ik zie dit overigens niet alleen bij veel verpleegkundigen en verzorgenden in mijn omgeving, maar ook bij andere disciplines, van specialist tot schoonmakers. Het is de stille meerderheid die redelijk in de tang zit van een relatief kleine groep mensen in een organisatie.
Maar ik kan alleen voor mezelf spreken, over hoe ik mijn organisatie en mijn praktijk ervaar. Als ik het over de stille meerderheid heb, dan heb ik het over vermoedens, die ik baseer op wat ik om me heen zie en hoor. Wat V&VN hiermee doet is aan hen, maar ik zou het wel weten..........
Ondertussen roep ik iedereen die in zijn werksituatie herkent wat ik beschrijf om dit via social media kenbaar te maken aan V&VN, want als deze beroepsvereniging, die dondersgoed weet dat die meerderheid er is, alleen maar stilte hoort, zal er niets gebeuren. :En aan alle zorgberoepsgroepen: neem je verantwoordelijkheid, collectief en individueel. Patiëntveiligheid begint bij ons.
LV
In het tweede screenshot mw Bolle's RT van mijn tweet.. Een RT die mij verheugde, maar ook verbaasde. Al heel lang heb ik een soort haat-liefde verhouding met V&VN (dus niet met mw. Bolle, want die ken ik persoonlijk niet). Ik vind dat V&VN veel goed werk doet voor de inhoudelijke professionalisering van verpleegkundigen en verzorgenden. Tegelijkertijd vind ik de club te politiek correct, te veel gefocust op de beleidskant van zorg, teveel het beroep en veel daaromheen monopoliseren, en te weinig in verbinding met de werkelijke dagelijkse praktijk van veel verpleegkundigen en verzorgenden. Getemde Witte Woede zou ik deze club willen noemen. Blogs, tweets of andere manieren van contact die ik hierover met V&VN probeerde te maken werden dan ook steevast niet beantwoord. De contacten die ik had met mensen uit V&VN lagen kenmerkten zich door zeer correcte ontmoetingen of correspondenties waarin vanuit de kant van V&VN veel gezegd werd, zonder datgene dat gezegd werd grijpbaar was. Vergelijk het met een doorsnee debat in politiek Den Haag. Ik had deze beroepsvereniging dan ook allang opgegeven daar waar het gaat om het vertegenwoordigen van de echte praktijk.
De RT van mw. Bolle gaf me echter weer een sprankje hoop. Ik beweer namelijk nogal iets in mijn tweet: Ik geef aan dat ik DAGELIJKS zie dat de patientveiligheid op de tocht staat EN dat, in ieder geval de organisatie waar ik werk, niet zo blij is met feedback hierover. En dat wordt zomaar ge-RT door niet zomaar een V&VN medewerker.
Kom, laat ik eens gek doen, dacht ik op dat moment. Misschien is mw. Bolle of zelfs de V&VN wel echt geinteresseerd in een inkijkje in mijn praktijk. Dus hopsakee, daar ging de tweet die op het derde screenshot te zien is. Direct gericht aan mw. Bolle en @V&VN. De link in het screenshot verwijst naar mijn blog 'Een Cultuur van Schone Schijn, Dubbele Moraal en Angst'. (LINK) Het is een blogpost waarin ik de klok luid over de werksituatie binnen mijn organisatie. Een werksituatie waarvan ik weet dat die verre van exclusief is in de Nederlandse gezondheidszorg.
Ik had niet de verwachting dat ik een reactie van mw. Bolle of V&VN zou krijgen, maar niet geschoten is altijd mis. Bovendien kan ik voorstellen, als ik me, zoals mw. Bolle en V&VN zeegen te doen, daadwerkelijk zou interesseren voor de zorgpraktijk, dat ik na het lezen van zo'n stuk op zijn minst benieuwd zou zijn naar concrete voorbeelden van wat er bedoeld wordt met 'patientveiligheid die dagelijks op de tocht staat' en met 'schone schijn, dubbele moraal en angst als regeerder.;
Mijn verwachting kwam inderdaad uit. Noch mw. Bolle, noch V&VN lieten iets van zich horen, ook niet nadat ik de blogpost in kwestie, maar ook nog een aantal andere blogposts van gelijke strekking, onder hun aandacht bracht.
Het is het beeld van de kloof tussen praktijk en beleid zoals ik die al jarenlang ervaar, op micro, meso en macroniveau. Er wordt mij en mijn collega's voortdurend gevraagd om input en feedback. Het nieuwe buzzword is dat van ons VERPLEEGKUNDIG LEIDERSCHAP wordt verwacht. Ondertussen worden we gevangen gezet in een kleverig web van regels en voorschriften die het onmogelijk maken om dat verpleegkundig leiderschap te tonen en verder te ontwikkelen en wordt inhoudelijke feedback daarop niet gewaardeerd: in het gunstigste geval verdwijnt het in het Ivoren Doolhof, als je pech hebt word je er persoonlijk op afgerekend. Zolang we in de zorg te maken hebben met deze kloof en deze cultuur, valt er niets te ontregelen. Ik heb het al eerder geschreven: het huidige zorggebouw moet niet worden verbouwd door de mensen van het struisvogelgilde. Het moet tot aan de grond worden afgebroken en opnieuw worden opgezet. Door en vanaf de basis.
Lex Vink
Mijn blogposts zijn niet alleen hier bij Inspiratie2017 terug te vinden, maar ook bij HandleWithCare
Addendum 21-11-2017
Bovenstaande tekst is (gelukkig) niet geheel onopgemerkt gebleven. Het vormde op Twitter aanleiding tot een aantal RT's, likes en reacties. Dank aan iedereen die de moeite nam om op de post te reageren. Twee reacties wil ik er uitlichten. De eerste is afkomstig van mw. Bolle:
Uiteraard ben ik blij met haar reactie. Niet alleen vanwege het reageren zelf, maar vooral ook met het feit dat ik de inhoud in het eerste deel van deze post correct voorspelde. Kijk maar eens: "De contacten die ik had met mensen uit V&VN-lagen kenmerkten zich door zeer correcte ontmoetingen of correspondenties waarin vanuit de kant van V&VN veel gezegd werd, zonder datgene dat gezegd werd grijpbaar was."
Zeg nou zelf: mw. Bolle komt met een zeer correcte reactie waarin er een en ander (weliswaar niet heel veel) gezegd wordt, maar waar niemand iets mee kan. Politieke correctheid ten top: niemand die zich hier een buil aan kan vallen, maar helaas volledig om de hete brij heen draaiend.
Dan een tweede reactie, afkomstig van Ferenc Koolen, die ook nog via Twitter aan V&VN en mw. Bolle de vraag stelde of het niet tijd wordt voor onderzoek:
Mijn antwoord op deze vraag is dat mijn geluid weliswaar eenzaam is, maar dat ik lang niet de enige ben die dit soort geluiden maakt. Mijn geluid lijkt eenzaam, omdat ik het actief naar buiten breng, daar waar anderen met het zelfde geluid dat niet doen. Mijn ervaring is dat er op de werkvloer veel gesproken wordt over onveiligheid, zowel in zorgsituaties, als in het persoonlijk ervaren van het organisatieklimaat. Ik heb de nodige collega's burned out zien raken, ik heb de nodige collega's met een 'grote mond' ontslagen zien worden, maar vaker zie ik collega's die zich gedesillusioneerd een soort onverschilligheid eigen maken. Ze gaan in de pas lopen, omdat het uit de pas lopen te veel energie kost en er soms een heel hoge prijs voor betaald moet worden. Ik zie dit overigens niet alleen bij veel verpleegkundigen en verzorgenden in mijn omgeving, maar ook bij andere disciplines, van specialist tot schoonmakers. Het is de stille meerderheid die redelijk in de tang zit van een relatief kleine groep mensen in een organisatie.
Maar ik kan alleen voor mezelf spreken, over hoe ik mijn organisatie en mijn praktijk ervaar. Als ik het over de stille meerderheid heb, dan heb ik het over vermoedens, die ik baseer op wat ik om me heen zie en hoor. Wat V&VN hiermee doet is aan hen, maar ik zou het wel weten..........
Ondertussen roep ik iedereen die in zijn werksituatie herkent wat ik beschrijf om dit via social media kenbaar te maken aan V&VN, want als deze beroepsvereniging, die dondersgoed weet dat die meerderheid er is, alleen maar stilte hoort, zal er niets gebeuren. :En aan alle zorgberoepsgroepen: neem je verantwoordelijkheid, collectief en individueel. Patiëntveiligheid begint bij ons.
LV
Reacties
Een reactie posten